Het plan is; geen plan hebben
05 Mei 2015 | Indonesië, Pengabetan
Aanvankelijk wilde ik helemaal geen reisverslag schrijven. Dan moet je zeker om de zoveel tijd een internet café opzoeken, wat ook nog ten koste gaat van kostbare reistijd. Maar aangezien m'n gezicht schouders en benen tweedegraads verbrand zijn heb ik tijd zat. De huid op mn armen ziet eruit als gesmolten plastic. Ik kan niets anders dan een voetbalbroekje aan en ik zit de hele dag al binnen. Maar goed, een reisverslag.
Het plan was; geen plan hebben. Vandaar dat ik vorige week maandag zoekend om me heen keek op Kuala Lumpur International AirPort. Als je niets weet is het lastig om ergens te beginnen. Eerst dan maar geld wisselen en eten. Ik bladerde door m'n Lonely Planet reisgids en al snel viel m'n blik op Reggae Hostel. Niet veel later kwam ik er achter dat er een sneltrein naar Kuala Lumpur City ging, waar een taxichauffeur me naar het hostel bracht. Goed voor elkaar; airco, WiFi, restaurant en een bar op het dak met uitzicht op de bekende Petronas Towers. Het beloofde echter niet veel goeds voor mij; de halve dag op bed liggen, geen honger en geen zin in activiteit. Kwam het door de jetlag of is reizen niets voor mij? Het kwam door de jetlag. Al snel ontmoette ik Kevin, een 37-jarige Belg uit Breda, ICTer, ex-prof in de Belgische eredivisie en al sinds februari aan het reizen. Het klikte snel, het leeftijdsverschil was niet te merken en we hebben een aantal dagen opgetrokken in de stad. Hij gaf me tegelijkertijd een spoedcursus backpacken.
Kuala Lumpur geeft je niet echt een cultuurshock. Geen hele mooie dingen om te zien, alleen het contrast van de moderne stad met een achterbuurt. Het ene moment sta je in het handelscentrum met wolkenkrabbers, goede infrastructuur en mooie auto's, maar om de hoek begint Chinatown, waar je omver gereden wordt door de duizenden brommers en waar je struikelt over de bedelaars omdat je constant voor en achter je kijkt om tegen niemand aan te lopen. Zwarte rookpluimen a la Petters Bikbar komen daar uit de uitlaten, het lawaai is oorverdovend en het stinkt er. Het eten is wel goed; noodles en rijst van de wokpan op een drukke Aziatische markt, net als in de reclames. Alleen bij de drukke tentjes, want daar is de pan heet en het eten relatief vers. De stad heb je dus zo gezien. Eigenlijk ben ik er veel te lang gebleven, maar ik zie het dan maar als een tijdje acclimatiseren.
Vanaf Kuala Lumpur ben ik naar Bali gevlogen. Ik ben hier nu drie dagen en heb de eerste surflessen al gehad. Ook hier geldt, niet echt een cultuurshock. Al wil iedereen je de hele tijd wat verkopen. Het begon al op het vliegveld. "Hey boss, transport?" Alsof je een bekende acteur bent die door een groep paparazzifotografen loopt. Het beste is om ze gewoon negeren. Net als alle marskramers op het strand en langs de straten. Boten verhuren is er niets bij. Het leven is hier, net als in Kuala Lumpur vrij duur. Een beetje hetzelfde als in Groningen. Je moet wel goed zoeken als je geen hoofdprijs wil betalen. Maar dat is nu eenmaal zo in toeristisch gebied.
Je telefoon is je beste vriend. Kevin vertelde me van een aantal handige apps. Je kunt er alles op regelen als er WiFi is, en dat heb je vrijwel overal. Hostelworld voor hostels, tripadvisor voor activiteiten, hostels, restaurants en recensies, skyscanner voor vliegtickets, maps.me voor offline kaarten, FaceTime, Skype en ga zo maar door. Zelfs voor waarbenjij.nu is een app. Wel even wat anders dan een aantal jaar terug toen Mireille in Kenia zat. Ontzettend makkelijk allemaal die elektronica, maar als je iets vergeet is het gelijk heel vervelend. Een random reader bijvoorbeeld. Ook voor een creditcard heb je die nodig.
Vrijdag ga ik naar Ubud, een stad verderop tegen een vulkaan aan, waar je trekkings kunt doen in de jungle. Daarna staan Lombok, Komodo en de Gili eilanden op het verlanglijstje. Het schijnt dat dat het paradijs op aarde is. Hoe lang ik daar ga blijven en wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Maar dat is juist het mooie! Ik hoop wel dat ik snel een reisgenoot tegenkom waar ik wat langer mee samen kan reizen. Telkens als je mensen ontmoet heb je hetzelfde gesprek. Wie ben je, waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je naar toe en heb je nog tips. Heel oppervlakkig. Soms zijn het hele vervelende mensen, soms is het leuk, hoe dan ook, de volgende dag zijn ze weg en begin je opnieuw. Enerzijds is dat heel leuk natuurlijk, anderzijds wordt dat heel vermoeiend op een gegeven moment.
Ik heb ook nog een aantal leermomenten gehad; het water uit de kraan is niet goed voor je; dus alleen flesjes water, alleen gepelde fruitsoorten en geen ijsblokjes in je drinken. Smeer je altijd in, ook als je maar even in de zon bent, want je verbrandt. Óók onder een parasol. Harm is voor buitenlanders niet te verstaan. De wedervraag is altijd "Like in harmful?" " No, more like harmless". Dus, less Harm. Ik heb al veel namen gehad die wat toegankelijker zijn; Jack, John, Thomas, Tim, en nu heet ik Harry. En tot slot het antwoord op de hamvragen waar iedereen in geïnteresseerd lijkt te zijn; het is 30 graden, mooi weer en ik ben nog niet aan de schijt. Ik hoop dat de brandwonden snel beter worden, dan kan ik morgen misschien weer surfen. Werk ze allemaal!
Het plan was; geen plan hebben. Vandaar dat ik vorige week maandag zoekend om me heen keek op Kuala Lumpur International AirPort. Als je niets weet is het lastig om ergens te beginnen. Eerst dan maar geld wisselen en eten. Ik bladerde door m'n Lonely Planet reisgids en al snel viel m'n blik op Reggae Hostel. Niet veel later kwam ik er achter dat er een sneltrein naar Kuala Lumpur City ging, waar een taxichauffeur me naar het hostel bracht. Goed voor elkaar; airco, WiFi, restaurant en een bar op het dak met uitzicht op de bekende Petronas Towers. Het beloofde echter niet veel goeds voor mij; de halve dag op bed liggen, geen honger en geen zin in activiteit. Kwam het door de jetlag of is reizen niets voor mij? Het kwam door de jetlag. Al snel ontmoette ik Kevin, een 37-jarige Belg uit Breda, ICTer, ex-prof in de Belgische eredivisie en al sinds februari aan het reizen. Het klikte snel, het leeftijdsverschil was niet te merken en we hebben een aantal dagen opgetrokken in de stad. Hij gaf me tegelijkertijd een spoedcursus backpacken.
Kuala Lumpur geeft je niet echt een cultuurshock. Geen hele mooie dingen om te zien, alleen het contrast van de moderne stad met een achterbuurt. Het ene moment sta je in het handelscentrum met wolkenkrabbers, goede infrastructuur en mooie auto's, maar om de hoek begint Chinatown, waar je omver gereden wordt door de duizenden brommers en waar je struikelt over de bedelaars omdat je constant voor en achter je kijkt om tegen niemand aan te lopen. Zwarte rookpluimen a la Petters Bikbar komen daar uit de uitlaten, het lawaai is oorverdovend en het stinkt er. Het eten is wel goed; noodles en rijst van de wokpan op een drukke Aziatische markt, net als in de reclames. Alleen bij de drukke tentjes, want daar is de pan heet en het eten relatief vers. De stad heb je dus zo gezien. Eigenlijk ben ik er veel te lang gebleven, maar ik zie het dan maar als een tijdje acclimatiseren.
Vanaf Kuala Lumpur ben ik naar Bali gevlogen. Ik ben hier nu drie dagen en heb de eerste surflessen al gehad. Ook hier geldt, niet echt een cultuurshock. Al wil iedereen je de hele tijd wat verkopen. Het begon al op het vliegveld. "Hey boss, transport?" Alsof je een bekende acteur bent die door een groep paparazzifotografen loopt. Het beste is om ze gewoon negeren. Net als alle marskramers op het strand en langs de straten. Boten verhuren is er niets bij. Het leven is hier, net als in Kuala Lumpur vrij duur. Een beetje hetzelfde als in Groningen. Je moet wel goed zoeken als je geen hoofdprijs wil betalen. Maar dat is nu eenmaal zo in toeristisch gebied.
Je telefoon is je beste vriend. Kevin vertelde me van een aantal handige apps. Je kunt er alles op regelen als er WiFi is, en dat heb je vrijwel overal. Hostelworld voor hostels, tripadvisor voor activiteiten, hostels, restaurants en recensies, skyscanner voor vliegtickets, maps.me voor offline kaarten, FaceTime, Skype en ga zo maar door. Zelfs voor waarbenjij.nu is een app. Wel even wat anders dan een aantal jaar terug toen Mireille in Kenia zat. Ontzettend makkelijk allemaal die elektronica, maar als je iets vergeet is het gelijk heel vervelend. Een random reader bijvoorbeeld. Ook voor een creditcard heb je die nodig.
Vrijdag ga ik naar Ubud, een stad verderop tegen een vulkaan aan, waar je trekkings kunt doen in de jungle. Daarna staan Lombok, Komodo en de Gili eilanden op het verlanglijstje. Het schijnt dat dat het paradijs op aarde is. Hoe lang ik daar ga blijven en wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Maar dat is juist het mooie! Ik hoop wel dat ik snel een reisgenoot tegenkom waar ik wat langer mee samen kan reizen. Telkens als je mensen ontmoet heb je hetzelfde gesprek. Wie ben je, waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je naar toe en heb je nog tips. Heel oppervlakkig. Soms zijn het hele vervelende mensen, soms is het leuk, hoe dan ook, de volgende dag zijn ze weg en begin je opnieuw. Enerzijds is dat heel leuk natuurlijk, anderzijds wordt dat heel vermoeiend op een gegeven moment.
Ik heb ook nog een aantal leermomenten gehad; het water uit de kraan is niet goed voor je; dus alleen flesjes water, alleen gepelde fruitsoorten en geen ijsblokjes in je drinken. Smeer je altijd in, ook als je maar even in de zon bent, want je verbrandt. Óók onder een parasol. Harm is voor buitenlanders niet te verstaan. De wedervraag is altijd "Like in harmful?" " No, more like harmless". Dus, less Harm. Ik heb al veel namen gehad die wat toegankelijker zijn; Jack, John, Thomas, Tim, en nu heet ik Harry. En tot slot het antwoord op de hamvragen waar iedereen in geïnteresseerd lijkt te zijn; het is 30 graden, mooi weer en ik ben nog niet aan de schijt. Ik hoop dat de brandwonden snel beter worden, dan kan ik morgen misschien weer surfen. Werk ze allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
